Koen wordt aangemeld door moeder. Ze is de wanhoop nabij, want elke ochtend is het een drama wanneer ze vanuit school naar haar werk wil gaan. Koen wil haar niet loslaten, huilt en wordt boos Wanneer moeder eindelijk wegloopt, komt hij geregeld weer achter haar aan, waarna het hele ritueel opnieuw begint. Ook als vader wegbrengt, vertoont hij hetzelfde gedrag.
Een vrolijke jongen van 7 jaar
Koen is een vrolijke jongen van 7 jaar en zit in groep 3. Tot voor kort ging hij graag naar school. Na de kerstvakantie is dit echter opeens veranderd. Ouders weten niet waardoor dit komt. Koen kan er niets over zeggen. Hij heeft vriendjes waar hij graag mee speelt, het leren gaat prima. Wel heeft hij moeite met stilzitten in de klas. Nadat er een intakegesprek is geweest met de ouders, zijn er 6 sessies met Koen.
Het verdrietige gevoel
In deze sessies ontdekken we samen het verdrietige gevoel dat Koen heeft, wanneer moeder/vader weggaat. Koen geeft het een naam Verdrietje, en maakt er een prachtige tekening van. Ook tekent hij zijn beschermer, die roept en huilt. Wat is dat jongetje boos! Logisch, want het is niet leuk om je zo naar en machteloos te voelen!
De vrolijke kant van Koen
Daarnaast ontdekken we de vrolijke kant van Koen, hoe fijn hij kan spelen en hoe hij eigenlijk niet tegen zijn verlies kan, maar het telkens beter kan verdragen.
Wat wil Koen nu hij weet dat er een naar gevoel is en (onhandig) gedrag dat ervoor zorgt dat hij zich iets minder naar voelt? Echt helpen doet dat gedrag niet, maar ja, Koen weet nog niet hoe hij het anders aan kan pakken.
Samen gaan we bedenken wat je allemaal zou kunnen doen. Daarbij zorg ik eerst, dat ik erkenning geef aan de pogingen die Koen al heeft ondernomen om zijn vervelende gevoel op te lossen (onhandig gedrag) en aan het nare gevoel dat zo moeilijk te verdragen is voor hem. Samen verdragen we dat gevoel telkens iets langer. Totdat hij zich helemaal gezien en erkent voelt.
Samen het gevoel verdragen
In het oudergesprek bespreek ik met ouders waar we mee bezig zijn. Ook zij geven Koen erkenning op de positieve intentie van zijn onhandige gedrag en geven ze woorden en erkenning aan zijn gevoel. Daarnaast bespreken we hoe ze hem vervolgens kunnen begrenzen in wat hij doet. Ouders geven hun eigen grenzen aan en tonen zelfrespect. ‘Ik wil niet dat je zo tegen mij schreeuwt, dat doet pijn aan mijn oren. Die wil ik beschermen, dus luister ik niet als je schreeuwt’.
Dat werkt. Koen is nog steeds verdrietig, loopt ook achter ouders aan, maar schreeuwt niet meer. Ook hoeft hij zich niet meer vast te klampen aan ouders, want hij weet dat ze niet zomaar weg zullen lopen.
Koen komt met een idee
En dan komt Koen met een idee: Hij gaat nog 3x achter mama/papa aanlopen als ze weg gaan. Daarna gaat hij zwaaien voor het raam. ‘Hoe vaak ga je dat doen?’, vraag ik. Ook drie keer. En dan gaat hij naar de juf als mama de klas uit loopt.
En zo gebeurt het. Koen heeft ervaren dat hij zelf de regie kan pakken over zijn gevoelens en over zijn gedrag.
Ouders hebben geleerd om Koen erkenning te geven op de manier waarop hij zijn probleem probeert op te lossen. Ook hebben zij hem erkenning gegeven op zijn gevoelens en hem geholpen daar woorden voor te vinden.
Tot slot hebben zij zijn zelfverantwoordelijkheid en eigen kracht gestimuleerd, door grenzen te stellen.